از نيستي مي آيند و تمام هستي را مملو مي کنند. گاه اسم شان چه گوارا مي شود، گاه حسين پسر علي، گاه خسرو گلسرخي مي شوند، و گاه مهدي رضايي، گاه خسرو روزبه مي شوند، و گاه ...
هزاران ستاره که در تاريکترين شبهاي زندگي، آسمان را با نور اميد روشن مي کنند.
تک بيتي هاي سرود آزادي، نت هاي سمفوني بزرگ رهايي و نماد شرف انسانهاي ستم ديده اند.
يادشان گرامي، راهشان پر روهرو، پيامشان رساتر باد.
علي ناظر - 18 آبان 1384 - ديدگاه